Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ποια ήταν η φασιστική Εθνική Ένωσις Ελλάδος και ποιες οι ανατριχιαστικές ομοιότητες με την Χρυσή Αυγή



Μελετώντας την δράση τους περνούν γνώριμες εικόνες από το μυαλό μας. Ρητορική, πρακτικές αλλά και γιγάντωση είναι μερικά από αυτά που κάνουν την Χρυσή Αυγή, παρόμοια αν όχι ίδια με την Εθνική Ένωση Ελλάδος, από την μακρινή εποχή του 1930.


Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης


Τριεψιλίτις όπως ονομάζονταν ήταν η πρώτη μαζική φασιστική οργάνωση στην χώρα, ενώ μέχρις ενόςι σημείου η πορεία της έχει ανατριχιαστικές ομοιότητες με αυτήν της Χρυσής Αυγής η οποία θεωρείται γνήσιος απόγονός της. Όλοι μας ξέρουμε το «να ξεβρωμίσει ο τόπος» το οποίο δεν αποτελεί εφεύρεση των Χρυσαυγιτών.

Η ΕΕΕ είχε την εποχή εκείνη πολλές ύβρεις στο λεξιλόγιό της κατά του «σάπιου πολιτικού συστήματος», του κοινοβουλευτισμού, των κομμουνιστών, αλλά και των ίδιων των συνδικαλιστών.

Θεωρητικός του κινήματος ήταν ο γνωστός τότε στους Θεσσαλονικείς Ελευθέριος Σταυρίδης, ο οποίος με άρθρα που δημοσίευε στην εφημερίδα «Δράση» (επίσημο δημοσιογραφικό όργανο της ΕΕΕ με γραφεία στην περιοχή του ναού της Αγίας Σοφίας) εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους η οργάνωση ακολουθούσε αντισημιτική πολιτική.

Συγκεκριμένα ανέφερε ότι: «Κατά τας εκλογάς του 1915 οι Εβραίοι εψήφισαν τον συνδυασμόν του Δ. Γούναρη και έδωκαν εις το Λαϊκόν κόμμα 18 βουλευτάς περισσοτέρους, αφαιρέσαντες αυτούς από τον Βενιζελισμόν… Δεν ανεχόμεθα η τύχη και το μέλλον της Ελλάδος να ρυθμίζεται με εβραϊκός ψήφους αίτινες πάντοτε έχουν ύποπτα ελατήρια και δεν ελαύνονται βεβαίως από αγάπην προς την ελληνική πατρίδα…» (εφημερίδα «Δράσις», 28/2/1934).
Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1927 και οι περιοχές δράσης της ήταν κατά κύριο λόγο η Θεσσαλονίκη (όπου και ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν μεγάλος) και η ευρύτερη Μακεδονία. Ωστόσο ουδείς ασχολείτο μαζί της, και πώς μπορούσαν άλλωστε όταν τα μέλη της αριθμούσαν μερικές εκατοντάδες και τα γραφεία της ήταν ελάχιστα. Από την κρίση του 1929 όμως και με την είσοδο της δεκαετίας του ’30, έρχονται στην χώρα μας και γίνονται γνωστές πολλές από τις ιδέες και τις πρακτικές των φασιστών της Ιταλίας και των Εθνικοσοσιαλιστών της Γερμανίας, οι οποίες και αποκτούν μία κάποια απήχηση λόγω των συνθηκών στις οποίες ζούσε ο ελληνικός λαός.

Οι «χαλυβδόκρανοι» όπως τους ονόμαζαν λόγω της ενδυμασίας τους δεν διστάζουν να επιτεθούν σε οποιονδήποτε θεωρούν εχθρό, με τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες να εξαπλώνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Η δομή της οργάνωσης ήταν καθαρά παραστρατιωτική και θυμίζει σε πολλά τα όσα καταλογίζονται στην Χρυσή Αυγή.

Οι Τριεψιλίτες κυκλοφορούσαν οπλισμένοι με μαχαίρια και κλομπ και ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμοι για κάθε είδους τραμπουκισμό. Όπως παραδέχονται αναλυτές και πολιτικοί της εποχής η δράση τους αντέγραφε αυτήν των ταγμάτων εφόδου των Ναζί. Ελλείψει πολιτικού λόγου, η ΕΕΕ κάνει λάβαρό της την βία, λεκτική αλλά και σωματική. Άλλωστε η βία της όχι μόνο ήταν ανεκτή αλλά ήταν και αποδεκτή, καθώς μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μετά την πυρπόληση μίας εβραϊκής συνοικίας στην Θεσσαλονίκη, όπου ο απολογισμός ήταν δύο νεκροί, ο ένας εξ αυτών χριστιανός, και δεκάδες τραυματίες, η ΕΕΕ είδε τις δυνάμεις της να τριπλασιάζονται σχεδόν σε όλη την χώρα.


Τα μέλη της άγγιξαν περίπου τα 10.000 ενώ τα γραφεία της εξαπλώθηκαν σε πολλές πόλεις, πλην όμως της Αθήνας, στην οποία η οργάνωση δεν έβρισκε ανταπόκριση. Μάλιστα οι επικεφαλής της οργάνωσης επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν την άνοδό της ΕΕΕ αποφάσισαν να προβούν σε δύο διαδοχικές μεγαλεπήβολες κινήσεις.

Η πρώτη ήταν η κάθοδος από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα προς μίμηση της πορείας προς την Ρώμη που είχε κάνει ο Μπενίτο Μουσολίνι με τους φασίστες του το 1922. Το ελληνικό εγχείρημα έγινε το 1933 και αποδείχθηκε καρικατούρα. Οι Τριεψιλίτες σε πανστρατιά συγκέντρωσαν 1.000 – 1.500 άτομα και ξεκίνησαν προς την Αθήνα. Μάλιστα από κάθε κατοικημένη περιοχή από την οποία περνούσαν, χαιρετούσαν φασιστικά.

Στον Βόλο η υποδοχή ήταν τόσο θερμή σε σημείο που οι Τριεψιλίτες κάλυπταν τα κεφάλια τους για να προστατευθούν από τον… λιθοβολισμό. Φτάνοντας στην Αθήνα η τότε κυβέρνηση επιλέγει να μην τους εναντιωθεί. Αντιθέτως τους υποδέχεται και στέλνει υπουργούς της να παρευρεθούν στην κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ο Τύπος της εποχής χαϊδεύει τα αυτιά των Τριεψιλιτών κάνοντας λόγο για εθνική λεβεντιά. Ωστόσο όλα ήταν μία ψευδαίσθηση.


Η θερμή αυτή υποδοχή ήταν η αρχή του τέλους της ανοδικής αλλά και γενικότερα, της πορείας της ΕΕΕ. Με φουσκωμένα μυαλά οι Τριεψιλίες αποφασίζουν να κατέβουν ενεργά στην πολιτική ζωή και να μετατραπούν σε νόμιμο και αυτόνομο κόμμα. Τότε ήταν που ήρθε ο καταποντισμός. Αρχικά γίνονται το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Εθνική Ένωσις Ελλάδος και διεκδικούν την δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Τι πετυχαίνουν; Συγκεντρώνουν το 2%-3% των ψήφων…

Η κατρακύλα είχε ήδη αρχίσει. Το πολιτικό σύστημα και αρκετές παρατάξεις που μέχρι στιγμής επωφελούνταν από την ύπαρξη της ΕΕΕ, χρησιμοποιώντας την είτε ως πίεση, είτε ως δεξαμενή ψηφοφόρων, είχαν αρχίσει ήδη να απομακρύνονται από αυτήν. Το ίδιο και η Αστυνομία η οποία είχε σταματήσει να δείχνει την ανοχή που έδειχνε. Έτσι παρά τις όποιες παρελάσεις αλλά και εξάρσεις βίας του παρελθόντος, η Εθνική Ένωσις Ελλάδος στις εκλογές του 1936 συγκεντρώνει πανελλαδικά λιγότερες από 600 ψήφους.


Το φαινόμενο ΕΕΕ

Όπως και η Χρυσή Αυγή, έτσι και η Εθνική Ένωσις Ελλάδος αναπτύχθηκε κάτω από κάποιες συνθήκες οι οποίες επικρατούσαν στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Οι προϋποθέσεις αυτές την δεκαετία του ’30 ήταν η εξαθλίωση του πληθυσμού αλλά και το δίλημμα που είχε να αντιμετωπίσει ο αστικός κόσμος που ήταν το «αστική δημοκρατία ή δικτατορία». Παράλληλα τα αντικομμουνιστικά αισθήματα της τότε αστικής τάξης συνέβαλαν τα μέγιστα στο να λάβει μερίδιο από την… πίτα και η φασιστική ΕΕΕ.

Τις προϋποθέσεις αυτές αποτυπώνει στο Έθνος ο Δημήτρης Κατσιμάρδος:

Αφέθηκε, με την ενθάρρυνση και ενίσχυση κρατικών Αρχών να μετατραπεί σε παραστρατιωτική οργάνωση, που ασκούσε συστηματικά βία εναντίον των «εχθρών». Είχε την ανοχή, τη συνεργασία, την προστασία και τη χρηματοδότηση από αστικές δυνάμεις και κρατικούς ή άλλους φορείς. Χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως από τα κόμματα εξουσίας της εποχής (ως ανάχωμα στο ογκούμενο λαϊκό- εργατικό κίνημα, ως δεξαμενή ψηφοφόρων, ως δύναμη εκτόνωσης κλπ).

Με την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, όλες οι μικρές φασιστικές ομάδες εξαφανίστηκαν. Δεν είχαν χώρο και λόγο ύπαρξης άλλωστε καθώς το Νέο Κράτος που οραματιζόταν ο δικτάτορας δεν άφηνε περιθώρια αυτονομίας αλλά και πιθανής αμφισβήτησης, Πολλοί από τους Τριεψιλίτες, όπως ηγέτες αλλά και απλά στελέχη ενσωματώθηκαν στους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ εν συνεχεία ορισμένοι δεν δίστασαν να συνεργαστούν και με τους Ναζί κατακτητές…


Δημοσιεύτκε στο site Kool News την Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου